KRUK W RAKIECIE?

Witaj!

Dawno się nie widzieliśmy, więc nie będę ukrywał, że trochę się stęskniłem, toteż pomyślałem, że chętnie coś Ci opowiem, tylko w pierwszej chwili zupełnie nie miałem pojęcia…co by to miało być.

Niby byłem w tym roku na jednym koncercie, o którym nic Ci jeszcze nie wspominałem, ale albo nie przyszedł jeszcze czas na tę relację, albo noszę w sobie podświadome przekonanie, że ten zespół nie raz zdąży zabłysnąć takim światłem, że spokojnie sprawę mogę odłożyć – nie wiem – po trochu pewnie jedno i drugie.

Dlatego ostatecznie postanowiłem sięgnąć po pewien występ z dość odległej, jak na tę koncertową materię, przeszłości, który absolutnie nie pozwolił mi się okiełznać na bieżąco, choć walka trwała długo. Podchodziłem  do niego kilkukrotnie, z przeróżnym nastawieniem i nic.

Na szczęście nie jestem już w szkole, a pisanie bloga nie należy do moich obowiązków zawodowych, więc mogłem się spokojnie poddać i poczekać.

No i proszę – doczekałem się!

Steven Wilson 30.11.2013 Dom Muzyki i Tańca, Zabrze

Sytuacja z tym wydarzeniem wydaje mi się do dziś całkiem ciekawa – otóż pojechałem z Przyjacielem do Zabrza nie tyle dla koncertu, co dla…miejsca, w którym się odbył!

Po prostu, swego czasu, usłyszałem o Domu Muzyki i Tańca takie rzeczy, że dość aktywnie zacząłem szukać pretekstu by się w nim wreszcie pojawić.

Kiedy skonfrontowałem tamte opowieści z rzeczywistością przeżyłem szok – to, co wtedy usłyszałem potwierdzam i to po dwakroć! Spodobało mi się wszystko – stare skrzeczące fotele, wrażenie, że jest się blisko sceny nawet z samego końca hali i ten dziwny zapach kompletnie z innej epoki! Coś pięknego!

A kiedy już usiadłem, poczułem tak niesamowitą ulgę, że część właściwa mogłaby się w ogóle nie zaczynać. Posiedziałbym sobie przez godzinę, a potem wyszedł i zaręczam – byłbym zachwycony!

Do tego (jakby wrażeń było mało) z głośników sączyły się, bardzo delikatnie, jakieś ambientowe zadry, które w połączeniu z intrygującymi, a jednak zupełnie nienachalnymi animacjami, pomogły mi wejść w stan całkowitego odprężenia – wypocząłem nieziemsko przez te kilkadziesiąt minut – cudowne uczucie!

I kiedy się tak spokojnie oddalałem, lecąc w rakiecie Zapad, punktualnie o 20.00 zostałem sprowadzony na ziemię dość ciężkim meteorytem.

Sprawcą było oczywiście niedopracowane nagłośnienie – poza wokalem, genialnie ustawionym fletem i fruwającymi dziko po hali delayami, było dość dziwacznie – każdy instrument jakby rozpływał się w połowie swojej drogi do pełnego wybrzmienia, co przy spiętrzeniach i mocniejszych fragmentach powodowało irytujące me ucho zamieszanie, przez które zupełnie nie potrafiłem złapać kontaktu z muzyką.  W efekcie, już po drugim utworze rozpocząłem poszukiwania lepszej lokalizacji i tu ciekawa historia:

Kiedy zszedłem piętro niżej, dokładnie pod konsoletę, odbyła się niesamowita wymiana spojrzeń pomiędzy mną, a ochroniarzem, którą wtedy odczytałem następująco:

– Witam.
– Słuchaj, ja widzę, że nie powinno Cię tu być, więc jak się będziesz długo zastanawiał to zapytam z czym masz problem.

Więc, pod wpływem tej niewypowiedzianej namowy , szybko usiadłem na nieswoim miejscu – dosłownie kilka krzeseł na lewo od akustyka, co nieco poprawiło sytuację gdyż dźwięk stał się bardziej organiczny i nieco wyraźniejszy. Wreszcie mogłem zacząć słuchać!

Jeśli chodzi o zawartość stricte muzyczną to jej znakomita większość naprawdę mi podeszła – miks crimsonowego ducha z nowoczesnym progrockiem łyknąłem bardzo szybko, tym bardziej, że nie był to odgrzewany w mikrofali gumowaty schabowy, tylko świeża sałatka ze sporą ilością mięcha i intrygujących podniebienie subtelności.

Największe wrażenie zrobiły na mnie początkowe fragmenty drugiej części koncertu oraz bardzo długi utwór z płyty jeszcze niewydanej  – mocny wielowątkowy atak, z zaskakującymi skokami napięcia.

Poza tym feeling wieczoru był nadspodziewanie przyjazny – w ogóle mistrz ceremonii był tego dnia w humorze. Czym bardziej koncert się rozkręcał, tym więcej można było u niego zauważyć niekontrolowanej radości, co w końcówce zbudowało atmosferę autentycznego święta, która udzieliła się publiczności, która zrywając gardła zawyła potężnie na koniec:

GIVE ME… A FREEDOM TO DESTROY… GIVE ME…

ARADIOACTIVETOY!

Mimo to… nie poczułem zbyt wiele. Po raz pierwszy zbudowało się we mnie przekonanie, że jest jednak taki rodzaj muzyki, który wolę w pokoju, a już najlepiej sam na sam, w towarzystwie drinka i słuchawek.

Rock progresywny wymaga od muzyków tak wiele uwagi, koncentracji i precyzji wykonawczej, że niespecjalnie jest w tym wszystkim miejsce na elementy, które na koncertach kocham najbardziej.

Wobec tego, żeby doszło do jakichś większych uniesień z mojej strony, WSZYSTKO musi się na takim występie zgrać idealnie – tu niestety nie udało się.

Dźwięk, mimo że miał się lepiej, to nadal pozostawiał wiele do życzenia (rozpływające się gitary, bas i perkusja), a sami muzycy, poza wspomnianym liderem, byli już nieco wyeksploatowani mijającą trasą.

Największym rozczarowaniem była dla mnie gra perkusisty, który poziomem znacznie odstawał od reszty – brakowało, przede wszystkim, pewnego i dynamicznego uderzenia, które nadałoby tym rozbuchanym strukturom kręgosłup i stanowczy kierunek, w którym ten skład gnał za kadencji poprzednika, nie mówiąc o, niewystępującej nawet w śladowych ilościach, finezji podczas przejść, które w mojej opinii wykonywane były nie raz wręcz młotkowato i chaotycznie.

Całokształt występujących tego wieczoru niedogodności ostatecznie sprawił, że całość odebrałem chłodno i kiedy Panowie żegnali się, zadowoleni, (a publika utopiła ich w lawinie niemal orgiastycznych okrzyków) nie do końca umiałem się w tym odnaleźć.

Na domiar złego mojej rakiety nie mogłem już naprawić, więc poszybowała bezwolnie w stronę jednej z, licznych w kosmosie, czarnych dziur…

Może kiedyś znajdę sobie nową?